و روزی نوبت باغ فدک بود...
به روی زخم ها دیدم نمک بود

تمام باغ را تقسیم کردند
ولی سهمیه ی زهرا کتک بود
***               
غم های حنینی اش مرا آتش زد
چشمان حسینی اش مرا آتش زد

آن لحظه که بین در و دیوار شکست
یا فضه خُذینی اش مرا آتش زد
***               
آن خط که خدا نوشت را سوزانید
زیبایی سرنوشت را سوزانید

شیطان به تقاص رانده گشتن از عرش
امروز در بهشت را سوزانید
***               
در غربت کوچه نعره ی مست مزن
سیلی به ستاره ی من ای پست مزن

!برگرد به خانه ، نامسلمان! برگرد
قرآن خداست، بی وضو دست مزن
***               
دوزخ نفسی بر تنتان خواهد د
زقّوم به مِن مِن مِن تان خواهد زد

هرچند مرا غلاف شمشیر زدید
شمشیر علی گردنتان خواهد زد
***              
آتش - نفسی، دمی زبانه زد و رفت
چرخید، مرا به تازیانه زد و رفت

شیطان چموش را نبستید به بند
آمد لگدی به درب خانه زد و رفت
***              
قرآن محمدی و قاموس علی ست
این آیه ی روشنای فانوس علی ست

بیم است که غیرت خدا شعله کشد
شلاق بینداز که ناموس علی ست
***              
آن پاک تر از فرشته ها را می زد
آئینه عصمت و حیا را می زد

شیطان به تقاص لعن و طعنی ازلی
آن روز حبیبه ی خدا را می زد

***              
آن روز ، دل ستاره ی عرش ، شکست
هنگام اذان مناره ی عرش ، شکست

دستان سیاهی  از جهنم  آمد
سیلی زد و گوشواره ی عرش ، شکست
***              
این جان ولی بود که از پا افتاد
شرم ازلی بود که از پا افتاد

مردان مدینه ای ! بمیرید از شرم
ناموس علی بود که از پا افتاد
***ایوب پرند آور***

* سپاس از جناب آقای علیرضا شعبانی*